ghanasaskia laatste dag

Diverse groepsleden zijn tot half vier wakker geweest omdat ze boven de weekend-disco bleken te slapen! En deel heeft dan maar gewoon meegedansd tot sluitingstijd. En ze zien er nog redelijk vief uit. Oef, en ik ben al zo moe en dat zonder disco, petje af!

Bij het ontbijt zien we op tv nog reclames voor alternatieve genees- klinieken. Uitgebreid wordt in beeld gebracht hoor de genezer tientallen prikken geeft naast de knie, dan een (geloof ik) warm conserven blikje er een poosje op zet en dan, na een poosje, een flinke hoeveelheid glibberige roze vloeistof dat uit haalt. Ieieieuuuww!

Nog een paar uurtjes relaxen bij het strand. Even shoppen en daarna de heftige golven met hun onderstroom trotseren, met zwarte kindjes die graag je hand vastpakken om zelf overeind te blijven.
Daarna lekker gratis douchen achter de beach club, met als bonus kokosnoten pal boven je hoofd. Gelukkig is er geen eentje op mijn hoofd gevallen.
En dan uren rijden naar het vliegveld.
Iemand wil een kaart van Ghana kopen, die langs de weg wordt aangeboden, terwijl we in de file staan. Voordat het wisselgeld gegeven kan worden rijden we opeens weer een stuk door. We hebben ons al helemaal neergelegd bij het verlies van het wisselgeld..... Als de man alsnog komt aanrennen met zijn briefje van vijf cedis. Wat een eerlijkheid!!! Hij wordt beloond met gejuich.
En plaspauze brengt ons naar een shopping mall. Bizar, buiten de zwarte bezoekers ziet het er precies hetzelfde uit als in Europa, zelfde lay-out, zelfde belettering, zelfde soort winkels. Zelfde forse airco, zelfde roltrappen. Twee uitzonderingen: bij de ingang Afrikaanse muziek met een volume dat je oren ervan klapperen, en een aparte gebruiksaanwijzing bij de wc: verboden op of naastde wc te hurken! ( zie foto)
Dan gaan we bij het vliegveld eten.... In een totally un- ghanese pizzeria, errrug lekker!
Anderhalf uur vertraging, nacht doorvliegen- op naar de natte sneeuw!

Wat een intensieve ervaring!
Recapitulerend :Klimaat waarin je het altijd te warm hebt, ofwel waarin je het alleen te koud hebt als je airco zo goed werkt dat je hem te laag kunt zetten;
confrontatie met een cultuur die op heel veel levels dramatisch verschilt van de onze, maar soms ook opeens bijna hetzelfde functioneert;
11 dagen intensief omgaan met een groep redelijk gelijk gestemde hulpverleners;
een vol programma, meestal van 9 uur smorgens tot bedtijd met misschien een uurtje niet ingevuld;
heel veel oefenen in geduld: wachten op de laatste van de groep die nog even moet roken (beetje stiekem, want officieel verboden buiten je eigen woonhuis in dit land) of foto's maken of zoek is of nog geen zin heeft om weer in de bus te gaan, wachten in de file, wachten op het eten, wachten op de afspraak, wachten tot het iedereen duidelijk is wat het reisplan is;
hele gekke combi van tropical holiday gevoel met ook diepgaand nadenken over ons gezondheidscentrum:
soms het saaie-powerpoint-nascholings-gevoel en op andere momenten fascinerende intensieve ontmoetingen met hulpverleners in dit land die ondanks indrukwekkende belemmeringen inspirerend en zo goed mogelijk hulpverlenen